بازی ازمؤثرترین و پرمعناترین راه‌های یادگیری و تمرین هوش است. در هنگام بازی، کودکان به فکر پیدا کردن راه‌های تازه‌ای برای پیروزی می‌افتند و همان طور که از انرژی خود استفاده می‌کنند، قوای فکری خود را نیز به کار می‌گیرند و در تمام مدت بازی، تجربه می‌اندوزند.

بازی‌های سنتی که معمولا به صورت گروهی بوده و با فعالیت‌های حرکتی همراه هستند، به رشد حسی- حرکتی کودک کمک و او را درکسب مهارت های حرکتی که یکی از عوامل زیربنایی فعالیت‌های شناختی است، یاری می‌کند. تمامی بازی‌های بومی و محلی، هدفمند است. این بازی‌ها  قابلیت اجرا در کمترین فضا را دارند. سهل‌الوصول بوده و با کمترین امکانات قابلیت اجرا دارند. به گروه سنی و جنسیت خاصی تعلق ندارند. در تمام فصول مختلف سال و فواصل شبانه‌روز انجام می‌شوند(بازی‌های روزانه، شبانه، برفی و…) و کمک شایانی به شناسایی، احیاء و ترویج فرهنگ و رسوم اقوام مختلف ایرانی از طریق بازی می‌کند.(بازی‌های نمایشی، نیایشی و آیینی)

نقش مهم و تاثیرگذار مدارس در آموزش و انجام این بازی‌ها نبایستی نادیده گرفته شود. با توجه به جامعه مخاطب و نقش تأثیرگذار آموزش و پرورش می‌بایست برای آموزش بازی‌های محلی در زنگ‌های ورزش مدارس و حتی در کتب درسی بطور خاص برنامه‌ریزی شود، چون کودکان و نوجوانان بیشتر وقت خود را با هم سن و سالان خود در مدارس می‌گذرانند.